Ένας εναλλακτικός τρόπος να σου πιάνουν τον κώλο.

Στο πέρασμα του χρόνου έχουμε ακούσει αρκετές φορές τον όρο "εναλλακτικός". Είτε αυτό αφορά ρουχισμό, είτε αφορά μουσικά ρεύματα. Συνήθως αυτοί οι εναλλακτικοί τρόποι έκφρασης είναι που διαμορφώνουν και δίνουν διαφορετικό τόνο από τη μια γενιά στην άλλη και από δεκαετία σε δεκαετία. Γιαυτό σήμερα, μιλάμε για 70s, 80s, 90s κτλ. Η λέξη "εναλλακτικός" έχει μπει στην ελληνική πραγματικότητα ,κυρίως, την τελευταία πενταετία. Τα απόνερα του Ευρωπαϊκού εναλλακτικού ρεύματος έφθασαν στην χώρα μας με την δεδομένη καθυστέρηση για να γεμίσουν ακόμη μια φορά με δυσωδία τα ρουθούνια όσων μπορούν να ξεχωρίσουν το ποιοτικό, από την αρπαχτή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι μας στον κόσμο του εναλλακτικού και ας δούμε τους τρόπους, που το εναλλακτικό κίνημα προσπαθεί να σου πιάσει με εναλλακτικούς, πάντα, τρόπους τον κώλο.

Το ταξίδι μας θα έχει αφετηρία το άνδρο του εναλλακτικού κινήματος - το Γκάζι. Εκεί όπου υπάρχουν μαγαζιά σε φάση χασαποταβέρνα, λες και βρίσκομαι στο γιδόχώρι του παππού μου, αλλά και μεξικάνικα σουβλατζίδικα, που η σάλτσα τους είναι λιγότερο πικάντικη από το αβγολέμονο που φτιάχνει η γιαγιά μου στα γιουβαρλάκια. Εκεί όπου καφετέριες με ντεκόρ "φοιτητικό" σου χρεώνουν τον καφέ τέσσερα και πέντε ευρώ, δικαιολογώντας την τιμή με μια δήθεν εναλλακτική διακόσμηση. Έτσι όλοι οι αποτυχημένοι, όλα τα ψωνάκια της καθημερινότητας, βρίσκουν ένα σύνολο να εντάξουν την αποτυχημένη διαφορετικότητα τους και πληρώνουν αδρά ένα δήθεν καλλιτεχνικό-αισιόδοξο περιβάλλον ανάμεσα στην "μιζέρια της εποχής". Αρχίδια.
Θες να σαι εναλλακτικός; Πήγαινε και δες πως δουλεύει η λαδόκολα στην Καλλιθέα. Δίνεις τέσσερα ευρώ, τρως σε λαδόκολα (αυτό και αν είναι εναλλακτικό) και τρως ώσπου το στομάχι να γεμίσει μέχρι τον οισοφάγο. Αυτό είναι εναλλακτικό. Θες να σαι καφετέρια φοιτητών; Βάλε τον καφέ ένα ευρώ. Θες να σαι χασαποταβέρνα; Βάλε στην πίσω αυλή του μαγαζιού ένα κοπάδι με γίδια να βοσκάνε και μάθε τι θα πει συνοδευτικό στη μερίδα. Κατέβασε την τιμή από τα δώδεκα ευρώ στα πέντε και τότε, ναι, θα είσαι εναλλακτικός. Προς το παρόν είσαι ένας χασάπης, που έχει βγάλει τραπέζια και σερβίρει ψημένο κιμά σε μέγεθος κατσικοκούραδου και ένας σουβλατζής που κατάφερε να μετατρέψει το γαμάτο και παραδοσιακό σουβλάκι σε ιμιτασιόν μεξικάνικη μαλακία.

Τώρα, όσον αφορά την μουσική. Εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Σας έχει τύχει να δουλεύετε σε κλειστό χώρο και να ακούτε Freedom για πάνω από τέσσερις ώρες; Το βασανιστήριο του Προκρούστη μπροστά σε αυτό μοιάζει με παιδική χαρά. Ο Παντελής Παντελίδης μπροστά στις εναλλακτικές μαλακίες που παίζει ο Freedom είναι ποιότητα, τo Friday της Rebecca Black  είναι πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν. Το χειρότερο είναι πως και Βολάνη να σε βάλουν να ακούσεις πάνω από τρεις φορές αρχίζεις να συνηθίζεις.  Σας παραθέτω τα τρια χειρότερα κομμάτια που έχουν δημιουργηθεί στον πλανήτη γη. Καλό κουράγιο.
Ο Ορέστης Ντάντος είναι ένας από τους εναλλακτικούς ατάλαντους. Δείτε στίχο:
"Διασκεδάστε
Δεν έχετε δικαίωμα να κλαίτε ή να λυπάστε.
Διασκεδάστε
Κι αφού πονάει να σκέφτεστε , μεθύστε και ξεχάστε.
Διασκεδάστε
Χαρά μου η χαρά σας να γδύνομαι μπροστά σας
Χαρά μου κι η χαρά σας, τα ηχεία μου να λιώνουν τα μυαλά σας."
http://www.youtube.com/watch?v=iKAIIo8AGrw 

Ακόμη πιο ατάλαντος, γνωστός και μη εξαιρετέος είναι ο πανάθλιος Φίλιππος Πλιάτσικας, που από τότε που έφυγε ο Ξυδούς και διαλύθηκαν οι Πυξ Λαξ κοντεύει να μας λιώσει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα.
"Μα πού να πάμε που 'χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε από παντού μας έχουν ζώσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε , να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε αφού ακόμα είμαστε εδώ και πολεμάμε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε οι άνθρωποι γύρω δεν αντέχουν και λυγάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε, να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε πού να πάμε;"

Συγγνώμη μα έτσι κάνει ομοιοκαταληξία και η δίχρονη ξαδέλφη μου. "Μα που να πάμε, να μην ακούμε άλλο Πλιάτσικα, που να πάμε;"
http://www.youtube.com/watch?v=goYhtPzHYuo

Ο Σπύρος Γραμμένος, όμως, θα έρθει να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να ξεπεράσει, μέχρι και τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Όταν ακούω αυτό το τραγούδι συνειδητοποιώ πόσο λάθος έχω κάνει που δεν έγινα στιχουργός. Δεν είναι δύσκολο. Περιγράφεις την καθημερινότητα σου, που και που πετάς και καμιά ομοιοκαταληξία και στο τέλος βάζεις και λίγο αστυνομία ή αστυνομικό τμήμα να γίνει πιασάρικο. Αρχίδια.
"Κοιμούνται όλοι και έχω μια θλίψη
ήπια από λάθος και ένα γάλα που είχε λήξει
είμαι στο μπάνιο και το στομάχι παίζει κλακέτες
διαβάζω μόνος των προϊόντων τις ετικέτες
το είχα πάντα, από παιδί μέσ' στις τουαλέτες
ξέρω απ' έξω τα σαμπουάν και τις μπατονέτες"
http://www.youtube.com/watch?v=J8_PC0OcVeYΤώρα με ποιο κριτήριο αυτά τα τραγούδια ακούγονται κάθε μισή ώρα ανάμεσα σε επικά τραγούδια της ελληνικής ροκ δεν μπορώ να το καταλάβω. Είναι ιεροσυλία να ακούς Τρύπες - Σιδηρόπουλο και κάπου ενδιάμεσα "Κοιμούνται όλοι και χω μια θλίψη"...

Διασκεδάστε με ανάλαφρους και χωρίς νόημα στίχους, μην προβληματίζεστε παρά μόνο για το ληγμένο γάλα που ήπιατε και αν θέλετε να μελαγχολήσετε ακούστε την κουλτουροσυμφορά τον Πλιάτσικα, γιατί παντού κολλάει ένας Φίλιππος και όλα αυτά με την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας. Στην πυρά οτιδήποτε εναλλακτικό δεν περνά ουσιαστικά μηνύματα που συμβαδίζουν με την μιζέρια της εποχής. Ο συνάνθρωπος μου θα μαζεύει φαγητό από τα σκουπίδια και γω θα κάθομαι στο χέρι μιας πολύχρωμης καφετέριας, που προσπαθεί να με πείσει πως όλα είναι όμορφα. Αρχίδια εναλλακτικότητα.