Έκκληση στις καριόλες του Facebook!

Το Facebook έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Πολλοί από εμάς δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς την ύπαρξη αυτού του τρόπου επικοινωνίας. Το προφίλ του facebook αποτελεί τις περισσότερες φορές ένα κομμάτι της προσωπικότητας μας. Κάποιες άλλες φορές είναι απλά το προφίλ που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν είμαστε, ή η εικόνα που απλά θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω στην προσπάθεια μας να καλύψουμε πράγματα για τα οποία, πιθανώς, ντρεπόμαστε. Σε αυτή την τελευταία κατηγορία μουρλοκακόμοιρών γυναικών (ή μουνοκακομοίρων, όπως προτιμά ένας φίλος να τις χαρακτηρίζω) θα ήθελα να σταθώ και να δώσω περισσότερη προσοχή. Το παρακάτω κείμενο μην το πάρετε ως κράξιμο, αλλά ως έκκληση προς όλες τις καριόλες αυτού του κόσμου.

Έχεις πάνω από 2.000 φωτογραφίες όλες με σουφρομένα χείλη, που νομίζεις πως είναι σέξυ, αλλά μοιάζουν με κωλοτρυπίδα; Έχεις τερματίσει το κοντέρ των φίλων του προφίλ σου; Κάθε βδομάδα αλλάζεις και τον relationship-φίλο σου; Ποστάρεις συνέχεια εικόνες με ηλίθια γνωμικά, που ή τονίζουν πόσο "γουρούνια είναι οι άντρες", ή πόσο ευαίσθητη και αθώα είσαι; Έχεις γραφτεί σε όλες τις αγάμητες σελίδες σε φάση "αγάπη-φιλία-σεβασμός"; Αν ναι, συγχαρητήρια, ανήκεις και συ στην μισητή φάρα των "καριόλων του Facebook" και η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική από αυτή που θες να βγάζεις προς τα έξω...

Αν οι ευαίσθητες είναι σαν και σένα, τότε δαγκωτό στο "Βρισίδι-ξύλο-και ροχάλα". Το ευαίσθητο προφίλ που έχεις στήσει και στο οποίο φιλοξενείς την ρηχότητα σου, δεν είναι παρά μια ουτοπία. Στην πραγματικότητα είσαι μια μικρή πριγκίπισσα -λίγο πουτάνα- που απλά θέλει να γαμιέται κάθε φορά με διαφορετικό πρίγκιπα. Δεν είναι κακό. Αποδέξου το, συμβιβάσου και ζήσε με αυτό και σταμάτα να μας πρήζεις τα αρχίδια προσπαθώντας να το παίξεις μονογαμική και αθώα κοπελίτσα, που απλά δεν βρίσκει τον κατάλληλο. Παραδέξου πως γουστάρεις να βλέπεις κάθε φορά διαφορετικό σχήμα ανδρικού μορίου και άσε το "αγάπη-φιλία-σεβασμός" στα ξενέρωτα γκομενάκια, που το εκπροσωπούν καλύτερα. Μονογαμική είσαι επειδή -μόνο γαμιέσαι- και για κανέναν άλλον πούστη λόγο! Άσε τις ανακοινώσεις και τα relationship. "Σχέση εβδομάδας" δεν θεωρείται σχέση. Υπάρχουν πολλοί άντρες εκεί έξω που δεν αναζητούν την γυναίκα των ονείρων τους, αλλά μια κρύα στα όρθια. Οπότε συνέχισε το αγαπημένο σου άθλημα, χωρίς ένοχες και σταμάτα να τρολάρεις όλους αυτούς που πραγματικά ψάχνουν για κάτι πιο ουσιαστικό! Ούστ!

Όταν η κονσόλα παιχνιδιών μπήκε στο σπίτι μας.

Τα περισσότερα παιδιά της δεκαετίας του 80 πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια παίζοντας τα πρώτα "σπιτικά" ηλεκτρονικά games και η δεκαετία του 90 ήταν η αρχή του σαπίσματος και της διάδοσης των video games, με τις κονσόλες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, να μπαίνουν στα σαλόνια των σπιτιών μας. Τέλος πια τα τρεξίματα στα κοντινά καφενεία και μπιλιαρδάδικα, τέλος πια τα κέρματα και τα παρακάλια στη μαμά για "ένα παιχνίδι ακόμα". Ας θυμηθούμε, λοιπόν, κάποια από τα παιχνίδια της εποχής, που μας έχουν μείνει αξέχαστα.

Δεν θα ξεχάσω την επική κονσόλα της Nintendo, το N.E.S του 1985 με παιχνίδια όπως το Super Mario Bros ή το Double dragon, που το βάζαμε στο διπλό και σαπίζαμε με τις ώρες. Όσοι πρόλαβαν την κονσόλα και δουν την φωτογραφία, είμαι σίγουρος πως ένα δάκρυ θα κυλίσει από το μάγουλο τους. Δεν θα ξεχάσω την γιαγιά μου, να πηδάει ταυτόχρονα με τον Mario κάθε φορά που προσπαθούσε να περάσει ένα εμπόδιο, ή να κουνάει το χειριστήριο πάνω και κάτω, λες και βρίσκεται σε πιλοτήριο αεροπλάνου, όπως δεν θα ξεχάσω και τα ατελείωτα πρωινά, που ξυπνούσα με τα κοκόρια για να προλάβω την κονσόλα ελεύθερη. Ωραίες εποχές.

Ύστερα θυμάμαι το Super Nintendo με παιχνίδια που άφησαν ιστορία, όπως το Super Mario Kart. Αυτά ήταν games. Ρομαντικά, με έντονα χρώματα και πολύ μα πολύ φαντασία. Όχι παίρνω ένα αυτοκίνητο και γαμάω όποιον βρω στον δρόμο (καλά και αυτό γαμάει, αλλά λέμε). Ώρες ατελείωτες λιωσίματος και τρολαρίσματος στον loser αντίπαλο μας, κάθε φορά που πάταγε την μπανάνα που αφήναμε πίσω μας. Αυτές ήταν εποχές.

Επίσης, επικά ήταν και τα Game boy της εποχής. Καλά-καλά δεν πήγαινα σχολείο, μέσα δεκαετίας του 90, θυμάμαι να κρατάω κονσόλες χεριού, που έπαιζαν μόνο ένα παιχνίδι, όπως τέτρις, πάκ μαν, ή μια μαλακία με έναν πιτσιρίκο που βάραγε με  μια σφεντόνα μπεκάτσες. Αργότερα βγήκαν και τα πόκεμον και η πρώτη, ίσως, μορφή λαν παιχνιδιού.

Ύστερα βγήκε το σούπερ γαμάτο Nintendo 64, την ίδια σχεδόν εποχή με το Playstation. Άπειροι τσακωμοί για το πoια κονσόλα ήταν καλύτερη, λες και ήμασταν ιδιοκτήτες της μίας, ή της άλλης εταιρίας και μετά σάπισμα. Άπειρο σάπισμα. Παιχνίδια που άφησαν εποχή, όπως το Super Mario 3D, Zelda, James Bond, Final Fantasy, ή το ISS, το actua soccer, με την μπάλα να χοροπηδά σαν τρελομπαλάκι, το adidas power soccer, που σούταρες με δύναμη και έμπαινε και ο τερματοφύλακας γκολ, αλλά και το γαμάτο FIFA 98, με τους ποδοσφαιριστές σε στάση συγκαμένου, ή νταή νταβατζή και με blur πριν από κάθε αγώνα να σε απογειώνουν. Φυσικά δεν ξεχνάμε το GEX και το επικό πρώτο GTA, που έβλεπες τις αλητείες σου από ψηλά, αλλά και το πρώτο κομμουνιστικό παιχνίδι, το oddworld, που πολεμούσες για το δίκιο της εργατιάς. Δεν θα παραλείψω φυσικά το χέσιμο του αιώνα, το Resident Evil και την πρώτη φορά που συναντάς ζόμπι (εχω την φώτο πιο κάτω), αλλά και το καλύτερο ίσως πολεμικό παιχνίδι, το Metal Gear Solid.

Αυτά ήταν παιχνίδια ρε! Μπροστά σε αυτές τις παλιές κονσόλες, ότι καινούριο βγαίνει σε playstation 2 ή 3 μοιάζει ανούσιο και άδειο μπροστά σε εκείνες τις τρελές υπερπαραγωγές της εποχής. Ίσως βέβαια, να μου φαίνεται έτσι, επειδή έχω γίνει και σκατόγερος, αλλά ποιος νοιάζεται; Πάρτε τώρα μια γεύση από εικόνες παιχνιδιών της εποχής και θυμηθείτε τα τρελά χρόνια της παιδικής μας ηλικίας.

Κέρδισε τον παγκόσμιο διαγωνισμό... τι;!

Μετά από το άκουσμα του τραγουδιού της Κωνσταντίνας Angel (γαμώ την πρωτοτυπία μου για όνομα) σε συνδυασμό φυσικά με το υπέροχο βίντεοκλιπ (γαμώ την σκηνοθεσία μου σε παγκόσμιο διαγωνισμό πας!) αναρωτήθηκα τι στον διάολο διαγωνισμός ήταν αυτός που έλαβε μέρος και ποια, ακριβώς, ήταν τα ανταγωνιζόμενα κομμάτια . Θες από στίχο; Θες από βίντεοκλιπ; Θες από σκηνική παρουσία του "νέου ταλέντου" μας; Σκατά και απόσκατα. Ο στίχος είχε τους κλασικούς κλαψομούνικους στίχους "Everything is about you baby, You are everything I need", ενώ η μουσική ήταν μια ποπ μαλακία, με την κλασική ηλεκτρική κιθάρα να παίζει από πίσω, προσπαθώντας να μας πείσει πως το κομμάτι έχει κάτι από ροκ (Ο Σφυράκης και ο Ρόκκος με έπειθαν περισσότερο). Το βίντεο κλιπ ήταν λες και γυρίστηκε λίγο πριν η τύπισσα πάει για τα ψώνια της λαϊκής στην παραλία της Λούτσας, με τον κλασικό κάγκουρα-φίλο της να παίζει τον ρόλο του "μοντέλου". Το βραβείο πρωτοτυπίας, βέβαια, το πήραν με το κλασικό σκηνικό, αλά Αλίκη Βουγιουκλάκη, όπου τα δυο ερωτευμένα χαζοχαρούμενα έτρεχαν να αγκαλιάσει το ένα το άλλο. Το  "η Αρχόντισσα και ο αλήτης" ήταν λιγότερο λιγωτικό, από το βίντεοκλιπ της Angel. Μόνο που το περιγράφω με πιάνει οισοφαγική παλινδρόμηση.

Τώρα θα σκέφτεστε γιατί γίνομαι τόσο σκληρός με μια ελληνίδα κοπέλα που έκανε την προσπάθεια της και κατάφερε να αναδειχθεί σε έναν "παγκόσμιο διαγωνισμό" μουσικής (ο θεός να τον κάνει). Γιατί απλούστατα υπάρχουν στην Ελλάδα πολύ πιο αξιόλογα τραγούδια, από ένα χαζοτράγουδο, όπως αυτό της Angel (ξανά-γαμώ την πρωτοτυπία μου) και σίγουρα η νίκη της σε έναν παγκόσμιο διαγωνισμό, που ακούσανε το τραγούδι της 16.000(!) άνθρωποι, δεν είναι δα και κανένα τεράστιο κατόρθωμα. Να φανταστείτε ο Σάκης του Πειραιά έχει περισσότερα views. Οπότε πριν παινέψουμε τα γένια μας, να ακούσουμε τι στον διάολο είναι αυτή η Angel και τι διάκριση κατόρθωσε εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Πριν βιαστείτε να με κρίνετε μπείτε στον κόπο να ακούσετε το τραγούδι της:

http://www.youtube.com/watch?v=R0Nfs7C8Sm4&playnext=1&list=PL9F3F42866C4E317A&feature=results_video

Το γυμνό χωράει παντού.

Έτυχε τις προάλλες να ξεφυλλίζω ένα σκανδιναβικό σταυρόλεξο κατά τις δημιουργικές ώρες της σκληρής εργασίας μου και συνειδητοποίησα πως κάθε τρεις σελίδες υπήρχε, ανάμεσα στις ηλίθιες γελοιογραφίες και τις ανούσιες εικόνες, μια γυμνή φωτογράφιση από μοντελάκια της πλάκας. Έκατσα και αναρωτήθηκα ποιος ο λόγος να βάλεις σε ένα περιοδικό με σταυρόλεξα μια γυμνή φωτογραφία. Τα σταυρόλεξα απευθύνονται κατά βάση σε γιαγιάδες, σε κάτι τελειωμένα γκομενάκια, που... δεν διαφέρουν και πολύ από την γιαγιά μου, αλλά και σε κάτι καμένους καναπεδάκιδες που δεν έχουν όρεξη να πάνε ούτε μέχρι τον καθιερωμένο για την ηλικία καφενέ. Συνεπώς σε ποια από τις τρεις κατηγορίες απευθύνονται; Υπάρχει άνθρωπος το 2013 που φτιάχνεται με τις ηλίθιες φώτο ενός σταυρόλεξου ή είναι απλά ένα ευχάριστο "μουσικό" διάλλειμα, που έρχεται να σου θυμίσει, πως καλό το σάπισμα, αλλά υπάρχει και το μουνί.



Γυμνές φωτογραφίες συναντάει κανείς επίσης στις οπαδικές εφημερίδες. Εκεί το βυζί και ο κώλος είναι απαραίτητα για να απαλύνουν και να εκτονώσουν λίγο την αντρίλα που ξεχυλίζει από το κλούβιο αυγό του Έλληνα οπαδού, αλλά και για να του θυμίσει, όπως και στην πρώτη περίπτωση, πως εκτός από τις θείες σοβρακοφανέλες που δοξάζει, υπάρχει και το μουνί. "Μπάοκ και ας μη ξανά γαμήσω", που λένε και τα Παόκια. Ανάμεσα, λοιπόν στα ρεπορτάζ και από τις φάτσες του Νικολακόπουλου και του Βερβελέ, τσακ, πάρε και το κωλαράκι της ημέρας, το οποίο τις περισσότερες φορές, έχει με το ποδόσφαιρο, την ίδια σχέση που έχει ο Βύντρα με το κοντρόλ και απλά τυχαίνει να είναι ή από τα γκομενάκια που τα τρώνε από κάποιον ποδοσφαιριστή, ή κάποιες χοτ τενίστριες που αποφάσισαν να βγάλουν έξτρα χαρτζιλικάκι. Βέβαια παίζει και το άλλο σενάριο, να έχει γίνει τόσο άθλιο το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και τόσο ανούσια τα ρεπορτάζ, που είναι μεγαλύτερο κίνητρο για έναν οπαδό να αγοράσει την εφημερίδα για να δει κώλο, παρά για να διαβάσει τα "κους-κους" της αγαπημένης του ομάδας.

Γκομενάκια δεν λείπουν εννοείται και στην διαφήμιση, ακόμη και αν δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το προϊόν. Δεν θα ξεχάσω αυτή τη χυδαία διαφήμιση παγωτού της εταιρίας ΔΕΛΤΑ, με την τύπισσα να σκύβει δήθεν στο ψυγείο για να πιάσει το παγωτό και την φούστα της να φτάνει στον θεό. Η διαφήμιση είναι αποτυχημένη για δυο λόγους. Αρχικά, μετά από αυτό το θέαμα κανείς δεν θα θυμάται την μάρκα του παγωτού (και γω το έψαξα), αλλά εκτός αυτού, αν μαζί με το παγωτό δεν δίνεις δώρο την γκόμενα ή έστω κάποιο dvd της, μόνο και μόνο επειδή υποτιμάς τη νοημοσύνη μου και εκμεταλλεύσαι την αγαμία μου, θα αγοράσω παγωτό από το διπλανό περίπτερο που έχει ΕΒΓΑ.

Λέμε ΌΧΙ στην φθηνή εκμετάλλευση της αγαμίας! Ναι, στις καλές παραγωγές, που έχουν αποκλειστικά και μόνο ως αντικείμενο την εμπορική εκμετάλλευση του γυμνού! Ζήτω το YouPorn.

Ένας εναλλακτικός τρόπος να σου πιάνουν τον κώλο.

Στο πέρασμα του χρόνου έχουμε ακούσει αρκετές φορές τον όρο "εναλλακτικός". Είτε αυτό αφορά ρουχισμό, είτε αφορά μουσικά ρεύματα. Συνήθως αυτοί οι εναλλακτικοί τρόποι έκφρασης είναι που διαμορφώνουν και δίνουν διαφορετικό τόνο από τη μια γενιά στην άλλη και από δεκαετία σε δεκαετία. Γιαυτό σήμερα, μιλάμε για 70s, 80s, 90s κτλ. Η λέξη "εναλλακτικός" έχει μπει στην ελληνική πραγματικότητα ,κυρίως, την τελευταία πενταετία. Τα απόνερα του Ευρωπαϊκού εναλλακτικού ρεύματος έφθασαν στην χώρα μας με την δεδομένη καθυστέρηση για να γεμίσουν ακόμη μια φορά με δυσωδία τα ρουθούνια όσων μπορούν να ξεχωρίσουν το ποιοτικό, από την αρπαχτή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι μας στον κόσμο του εναλλακτικού και ας δούμε τους τρόπους, που το εναλλακτικό κίνημα προσπαθεί να σου πιάσει με εναλλακτικούς, πάντα, τρόπους τον κώλο.

Το ταξίδι μας θα έχει αφετηρία το άνδρο του εναλλακτικού κινήματος - το Γκάζι. Εκεί όπου υπάρχουν μαγαζιά σε φάση χασαποταβέρνα, λες και βρίσκομαι στο γιδόχώρι του παππού μου, αλλά και μεξικάνικα σουβλατζίδικα, που η σάλτσα τους είναι λιγότερο πικάντικη από το αβγολέμονο που φτιάχνει η γιαγιά μου στα γιουβαρλάκια. Εκεί όπου καφετέριες με ντεκόρ "φοιτητικό" σου χρεώνουν τον καφέ τέσσερα και πέντε ευρώ, δικαιολογώντας την τιμή με μια δήθεν εναλλακτική διακόσμηση. Έτσι όλοι οι αποτυχημένοι, όλα τα ψωνάκια της καθημερινότητας, βρίσκουν ένα σύνολο να εντάξουν την αποτυχημένη διαφορετικότητα τους και πληρώνουν αδρά ένα δήθεν καλλιτεχνικό-αισιόδοξο περιβάλλον ανάμεσα στην "μιζέρια της εποχής". Αρχίδια.
Θες να σαι εναλλακτικός; Πήγαινε και δες πως δουλεύει η λαδόκολα στην Καλλιθέα. Δίνεις τέσσερα ευρώ, τρως σε λαδόκολα (αυτό και αν είναι εναλλακτικό) και τρως ώσπου το στομάχι να γεμίσει μέχρι τον οισοφάγο. Αυτό είναι εναλλακτικό. Θες να σαι καφετέρια φοιτητών; Βάλε τον καφέ ένα ευρώ. Θες να σαι χασαποταβέρνα; Βάλε στην πίσω αυλή του μαγαζιού ένα κοπάδι με γίδια να βοσκάνε και μάθε τι θα πει συνοδευτικό στη μερίδα. Κατέβασε την τιμή από τα δώδεκα ευρώ στα πέντε και τότε, ναι, θα είσαι εναλλακτικός. Προς το παρόν είσαι ένας χασάπης, που έχει βγάλει τραπέζια και σερβίρει ψημένο κιμά σε μέγεθος κατσικοκούραδου και ένας σουβλατζής που κατάφερε να μετατρέψει το γαμάτο και παραδοσιακό σουβλάκι σε ιμιτασιόν μεξικάνικη μαλακία.

Τώρα, όσον αφορά την μουσική. Εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Σας έχει τύχει να δουλεύετε σε κλειστό χώρο και να ακούτε Freedom για πάνω από τέσσερις ώρες; Το βασανιστήριο του Προκρούστη μπροστά σε αυτό μοιάζει με παιδική χαρά. Ο Παντελής Παντελίδης μπροστά στις εναλλακτικές μαλακίες που παίζει ο Freedom είναι ποιότητα, τo Friday της Rebecca Black  είναι πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν. Το χειρότερο είναι πως και Βολάνη να σε βάλουν να ακούσεις πάνω από τρεις φορές αρχίζεις να συνηθίζεις.  Σας παραθέτω τα τρια χειρότερα κομμάτια που έχουν δημιουργηθεί στον πλανήτη γη. Καλό κουράγιο.
Ο Ορέστης Ντάντος είναι ένας από τους εναλλακτικούς ατάλαντους. Δείτε στίχο:
"Διασκεδάστε
Δεν έχετε δικαίωμα να κλαίτε ή να λυπάστε.
Διασκεδάστε
Κι αφού πονάει να σκέφτεστε , μεθύστε και ξεχάστε.
Διασκεδάστε
Χαρά μου η χαρά σας να γδύνομαι μπροστά σας
Χαρά μου κι η χαρά σας, τα ηχεία μου να λιώνουν τα μυαλά σας."
http://www.youtube.com/watch?v=iKAIIo8AGrw 

Ακόμη πιο ατάλαντος, γνωστός και μη εξαιρετέος είναι ο πανάθλιος Φίλιππος Πλιάτσικας, που από τότε που έφυγε ο Ξυδούς και διαλύθηκαν οι Πυξ Λαξ κοντεύει να μας λιώσει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα.
"Μα πού να πάμε που 'χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε από παντού μας έχουν ζώσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε , να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε αφού ακόμα είμαστε εδώ και πολεμάμε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε οι άνθρωποι γύρω δεν αντέχουν και λυγάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε, να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε πού να πάμε;"

Συγγνώμη μα έτσι κάνει ομοιοκαταληξία και η δίχρονη ξαδέλφη μου. "Μα που να πάμε, να μην ακούμε άλλο Πλιάτσικα, που να πάμε;"
http://www.youtube.com/watch?v=goYhtPzHYuo

Ο Σπύρος Γραμμένος, όμως, θα έρθει να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να ξεπεράσει, μέχρι και τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Όταν ακούω αυτό το τραγούδι συνειδητοποιώ πόσο λάθος έχω κάνει που δεν έγινα στιχουργός. Δεν είναι δύσκολο. Περιγράφεις την καθημερινότητα σου, που και που πετάς και καμιά ομοιοκαταληξία και στο τέλος βάζεις και λίγο αστυνομία ή αστυνομικό τμήμα να γίνει πιασάρικο. Αρχίδια.
"Κοιμούνται όλοι και έχω μια θλίψη
ήπια από λάθος και ένα γάλα που είχε λήξει
είμαι στο μπάνιο και το στομάχι παίζει κλακέτες
διαβάζω μόνος των προϊόντων τις ετικέτες
το είχα πάντα, από παιδί μέσ' στις τουαλέτες
ξέρω απ' έξω τα σαμπουάν και τις μπατονέτες"
http://www.youtube.com/watch?v=J8_PC0OcVeYΤώρα με ποιο κριτήριο αυτά τα τραγούδια ακούγονται κάθε μισή ώρα ανάμεσα σε επικά τραγούδια της ελληνικής ροκ δεν μπορώ να το καταλάβω. Είναι ιεροσυλία να ακούς Τρύπες - Σιδηρόπουλο και κάπου ενδιάμεσα "Κοιμούνται όλοι και χω μια θλίψη"...

Διασκεδάστε με ανάλαφρους και χωρίς νόημα στίχους, μην προβληματίζεστε παρά μόνο για το ληγμένο γάλα που ήπιατε και αν θέλετε να μελαγχολήσετε ακούστε την κουλτουροσυμφορά τον Πλιάτσικα, γιατί παντού κολλάει ένας Φίλιππος και όλα αυτά με την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας. Στην πυρά οτιδήποτε εναλλακτικό δεν περνά ουσιαστικά μηνύματα που συμβαδίζουν με την μιζέρια της εποχής. Ο συνάνθρωπος μου θα μαζεύει φαγητό από τα σκουπίδια και γω θα κάθομαι στο χέρι μιας πολύχρωμης καφετέριας, που προσπαθεί να με πείσει πως όλα είναι όμορφα. Αρχίδια εναλλακτικότητα.