Ο Κανάκης στον αστερισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Έβλεπα κάθε τόσο την ηλίθια διαφήμιση του Κανάκη για το ταξίδι του στην Sierra Leone και σκεφτόμουν "άλλη μια ηλίθια και σαχλή παραγωγή, που θα μας δείξει πόσο πολύ πεινάνε τα παιδιά στην Αφρική και πόσο φιλάνθρωποι είμαστε εμείς οι Ευρωπαίοι, χωρίς κανέναν ουσιαστικό σκοπό". Παρόλα αυτά, δεν είχα απόλυτο δίκιο. Το ταξίδι ήταν φιλανθρωπικού χαρακτήρα και βασικός σκοπός του ήταν αφενός να μας ευαισθητοποιήσει, και αφετέρου να διατεθούν τα έσοδα της παραγωγής για την δράση της ActionAid.

Βέβαια, κάποτε ένα γνωστό δημόσιο πρόσωπο, είχε γράψει, "Έχω μια φυσική απέχθεια στη φιλανθρωπία, όχι μόνο γιατί χρησιμοποιήθηκε ιστορικά ως το προκάλυμμα της υποκρισίας, αλλά και γιατί θα προτιμούσα έναν κόσμο που την καθιστά περιττή". Σε ένα άλλο άρθρο που διάβασα πρόσφατα, αλλά βεβαίως είχε γραφτεί πριν την κρίση, ξεκινούσε με τη φράση "ζούμε στον αστερισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από το κόνσεπτ. Ο Κανάκης ανάμεσα σε ρακένδυτους ντόπιους χοροπηδάει σαν τον ουρακοτάγκο και με έναν στοχαστικό σχολιασμό πίσω από τις εικόνες μας περιγράφει την εμπειρία του ταξιδιού του και μεταξύ άλλων, αναφέρει, «Οι άνθρωποι αυτοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά μου και ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, άσχετα που δεν το έδειχνα. Τραγουδούσαν, όμως, και κάτι άλλο: "ο Αντώνης θα δώσει τέλος στη φτώχεια και την πείνα μας"! Πόσο άσχημα ένιωσα Θεέ μου! Πόσο ανάγκη έχουν να πιστέψουν ότι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος επισκέπτης θα λύσει όλα τους τα προβλήματα». Ύστερα, μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η Αμερικάνικη παραγωγή του τραγουδιού "We are the world" με όλους τους αμερικάνους σταρ της εποχής με το προσωπείο του φιλάνθρωπου και αμέσως μετά το αντίστοιχο σατυρικό τραγούδι του Πανούση με τον καυστικό στίχο "Με ένα ρεφρέν κάνω το χρέος μου και γω, τραγουδώ γιαυτούς που πεινάνε, υπάρχουνε παιδάκια που δεν έχουνε φαϊ, ούτε πικ-απ να ακούνε μουσική, δεν θέλω λεφτά, τραγουδάω δωρεάν, για μισό κιλό κοκαϊνη" σαν σφαλιάρα να σε προσγειώσει και πάλι στην σκληρή πραγματικότητα: Πως η φιλανθρωπία τις περισσότερες φορές είναι ένας καλός τρόπος marketing, ένας καλός τρόπος να διαφημιστεί το προϊόν, η υπηρεσία.

Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη ψηφίστηκε το 1789 κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης από τη Συντακτική Συνέλευση. Σήμερα, την υποστήριξη και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρεσβεύει ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών. Η δημιουργία του διεθνούς αυτού θεσμού, σίγουρα, αποτελεί ένα θετικό βήμα, πολύ μικρό βέβαια, μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος, που συμβολίζει υποτίθεται μια παγκόσμια προσπάθεια τήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα, ως συνήθως, διαφέρει από την θεωρία και η εφαρμογή των άρθρων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συμβαίνει εν μέρη, κυρίως εκεί που δεν ενοχλεί πολύ την παράνοια του αχόρταγου καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί ο ΟΗΕ στην διεθνή σκηνή έχει ρόλο κομπάρσου μπροστά στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα των κρατών.

Αυτό μπορεί κανείς να το αντιληφθεί από το πρώτο κι 'όλας άρθρο: 'Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο Κανάκης δεν θα βρισκόταν στη Sierra Leone, ο Ant1 δεν θα μας έπρηζε τα αρχίδια με το ίδιο σποτ σε κάθε διάλλειμα για διαφημίσεις και το βασικότερο; εγώ ο ανήμπορος να βοηθήσω αυτούς τους πεινασμένους ανθρώπους ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΩ! Έτσι στον "αστερισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", Μη Κηβερνητικές Οργανώσεις πλουτίζουν με κάλπικους τηλεμαραθώνιους, ο Κανάκης από κακός εργοδότης γίνεται ευαίσθητος φιλάνθρωπος και ανεβάζει τα νούμερα του Ράδιο Αρβύλα, και οι πληγέντες από το τσουνάμι, μαζί με τους πυρόπληκτους της Ηλείας, ή φοράνε ροζ στριγκάκια χορηγία της εκκλησίας μας, ή παίρνουν τα αρχίδια μου! Αυτοί που έχουν την δύναμη και θα έπρεπε πραγματικά να ευαισθητοποιηθούν για να λυθεί το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων είναι αυτοί που έχουν την εξουσία και αυτοί που φτιάχνουν "τους αστερισμούς φιλανθρωπίας", με μερικά αρθράκια στο χαρτί, οι οποίοι, όμως, δεν είναι παρά πιόνια αυτών που έχουν τον πλούτο. Οπότε με το άπληστο χρήμα να εξουσιάζει, θα τρώμε στην μάπα την ανούσια φιλανθρωπία του Κανάκη και μια ζωή θα μιλάμε για παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε.



Χαίρομαι, όπως όλοι μας, να βλέπω καθαρές ΜΚΟ οι οποίες προσφέρουν μια ανακούφιση σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά παρόλα αυτά, θα προτιμούσα έναν κόσμο που θα καθιστούσε την φιλανθρωπία και τα επακόλουθα της, περιττή!